در این نوشته می خوانید:
براکت دیمون یکی از ابزارهای ارتودنسی است که از تکنولوژی سلف لیگیت برای حرکت سریع تر و راحت تر دندان ها بهره می برد. این براکت ها نسبت به براکت های سنتی کمتر جلب توجه می کنند و به همین دلیل مورد توجه نوجوانان و بزرگسالان قرار می گیرد. با توجه به سیستم متفاوتی که در براکت های ارتودنسی دیمون به کار گرفته شده، در برخی موارد ارتودنتیست ممکن است تشخیص دهد که استفاده از این ابزار برای فرد بهتر است.
با این مقدمه کوتاه در ادامه به شما خواهیم گفت که تکنولوژی سلف لیگیت به چه صورت است و نقش آن در براکت دیمون و درمان ارتودنسی چیست.
براکت سلف لیگیت (self-ligating braces) در حقیقت همان براکت های سنتی هستند که از یک گیره مخصوص بهره میبرند و تنظیم آنها به طور خودکار و به کمک این گیره انجام میشود. در این سیستم نوعی مکانیسم کشویی به کار گرفته شده که دندان ها را به تدریج حرکت می دهد و همزمان با آن سیستم براکت هم تغییر کرده تا بیمار نیاز کمتری به ملاقات با ارتودنتیست داشته باشد. در ضمن در براکت های سلف لیگیت و براکت دیمون نیازی به استفاده از نوار الاستیک نیست.
سازندگان این براکتها ادعا میکنند که درمان ارتودنسی با این ابزارها سریعتر بوده و برای بیمار هم راحتتر است. البته شواهدی در مورد مغایرت این ادعا وجود دارد و طبیعی است که روند درمان هر فرد بسته به رویکرد ارتودنتیست و شرایط خود بیمار متفاوت است.
از لحاظ تئوری براکت دیمون جواب همه نگرانی هایی است که در مورد براکت های معمولی سنتی وجود دارد. این براکت ها از لحاظ ظاهری دقیقا همانند براکتهای سنتی هستند، اما در ساختار آنها نوعی سیستم خود تنظیم شونده به کار گرفته شده که دندان ها را تحت فشار مداوم و پیوسته قرار میدهد و امکان حرکت تدریجی آنها را فراهم می کند. این روش خاص باعث می شود که دندان ها سریع تر و با درد کمتر حرکت کنند و معمولاً روند درمان به کمک آنها کوتاهتر است.
هنوز هم در علم ارتودنسی مطالعات زیادی در مورد استفاده از براکت دیمون انجام میشود که طبیعتاً بهبودی های دیگری هم به دنبال خواهد داشت.
با توجه به نوع براکت استفاده شده در این ابزارها و همچنین با توجه به سیستم آنها، طراحی های متفاوتی از براکت دیمون در بازار وجود دارد که می توانیم آنها را در سه دسته زیر قرار دهیم:
این ابزارها شباهت بسیاری به براکت های فلزی سنتی دارند. تفاوت بارز آنها این است که براکت های سنتی برای اتصال نیاز به نوار الاستیک یا همان لیگاچور دارند، در حالی که این بندها در براکتهای دیمون استفاده نمی شوند. در واقع در سیستم دیمون از مکانیزم کشویی استفاده می شود که هم عملکرد براکت را تقویت می کند و هم کمتر جلب توجه می کند.
این براکت از لحاظ طراحی تقریباً از خانواده براکت های سرامیکی است و روی دندانهای فرد کمتر جلب توجه می کند. تفاوت براکت دیمون با سایر براکت های سرامیکی در این است که در آنها قطعات فلزی قابل مشاهده نیست و اتصالات الاستیک دیده نمیشود و این برای افراد بزرگسال و برای خانم ها خبر خوبی است.
این یکی از تنوع های جدید رخ داده در این صنعت است که از رنگهای متفاوتی برای براکتهای آن استفاده شده و باعث میشود که جذاب تر به نظر برسد. در حقیقت دندانپزشکان برای پوشش دادن سلیقه های مختلف تلاش کرده اند که قسمت های رنگی متفاوتی به این ابزارها اضافه کنند که به سلیقه فرد بستگی دارد.
مانند هر نوع دستگاه ارتودنسی دیگری، روند درمان با براکت دیمون از مراجعه به متخصص ارتودنسی شروع می شود. در اینجا متخصص یک قالب از دندانهای شما ایجاد می کند و بر مبنای آن روند کلی درمان را برنامه ریزی می کند.
استفاده از تکنولوژی سلف لیگیت به این معنی است که این براکتها نیازی به بررسی های مکرر ارتودنتیست ندارد و این باعث میشود که روند درمان راحتتر شود. از طرف دیگر روند حرکت دندان ها کاملاً تدریجی بوده و از سفت شدن ناگهانی آنها خودداری می شود که طبیعتاً از دردناک بودن براکت دیمون میکاهد. ضمن اینکه نیازی به استفاده از نوار الاستیک در این ابزار ها نیست که هم از لحاظ ظاهری و هم از لحاظ عملکردی برای بیمار مساعد است.
در براکت ارتودنسی دیمون، سیم ارتودنسی به طور مستقیم روی سطح براکت قرار میگیرد و یک سیستم کشویی برای نگهداری آن استفاده شده است. در قسمت انتهایی سیم ارتودنسی هم یک گیره خاص استفاده شده که فشار وارده به دندان ها را به صورت تدریجی و مداوم اعمال می کند. این روند طراحی باعث میشود که فرد نیاز کمتری به مراجعه به ارتودنتیست داشته باشد و روند کلی درمان هم برای او ساده تر خواهد بود.
براکت دیمون نسبت به براکت سنتی زمان درمان ارتودنسی را کوتاهتر میکند. از طرف دیگر مزایای آن برای بیمار نسبت به سایر گزینه های سنتی بیشتر است. اما به طور کلی در مورد مزایای این براکتها می توان به موارد زیر اشاره کرد:
علی رغم موارد فوق، هنوز هم ارتودنتیست ها معتقدند که در این سیستم ایراداتی وجود دارد و هنوز هم نقاط ضعف آن مشخص است. در مورد معایب این سیستم می توان به موارد زیر اشاره کرد:
با در نظر گرفتن همه این موارد می توانیم ادعا کنیم که براکت دیمون راهکار خوبی برای درمان ارتودنسی است. البته باز هم این ارتودنتیست است که باید متناسب با شرایط شما بهترین گزینه درمانی را پیشنهاد دهد.