مینی ایمپلنت ها در نقش تکیه گاه در ارتودنسی

تکیه گاه ارتودنسی یک مفهوم بسیار مهم برای دستیابی به یک نتیجه درمانی موفق است. قبل از معرفی مینی ایمپلنت ها در دهه 90، هدگیرها به طور گسترده ای برای فراهم آوردن یک تکیه گاه اضافی، در صورت نیاز، استفاده می شدند. اما برای بیماران ناراحت کننده بود و عادت کردن به آنها برای متخصص ارتودنسی چالش بزرگی بود. به همین دلیل است که ابزار های تکیه گاه موقت TAD ها معرفی شدند.

مینی ایمپلنت ارتودنسی چیست؟

مینی ایمپلنت ارتودنسی که تحت عنوان “ابزار انکوریج یا تکیه گاه موقت TAD” نیز شناخته می شود، ایمپلنت دندانی کوچک و یک پیچ کوچک پزشکی ساخته از آلیاژ تیتانیوم است که به طور ویژه برای قرار دادن موقت در استخوان بین یا اطراف دندان ها طراحی شده است. این پیچ از آلیاژ تیتانیوم درجه پزشکی ویژه ساخته شده است و بر اساس کاربرد بالینی، با سرهای دارای طرح های مختلف موجود است. مینی ایمپلنت ها هنگامی که به درستی قرار می گیرند، میزان موفقیت بسیار بالایی (REF) دارند و به عنوان یک تکیه گاه اسکلتی عمل می کنند.

همانطور که از نام آن پیداست، آنها موقتی هستند- معمولاً طی چند ماه از درمان در جای خود باقی می مانند و سپس برداشته می شوند. اما چرا لنگر یا تکیه گاه اینقدر مهم است؟

مینی ایمپلنت در ارتودنسی

چرا مینی ایمپلنت یک تغییر دهنده بازی و آینده در ارتودنسی است؟

قانون سوم نیوتن در فیزیک بیان کرد که “برای هر عمل، یک عکس العمل برابر و مخالف وجود دارد.” این قانون به طور کامل در مورد حرکت ارتودنتیک دندان ها نیز اعمال می شود. ارتودنتیست ها برای چندین دهه در چالش مبارزه با واکنش ناخواسته مخالف بودند. این واکنش ناخواسته باعث ایجاد محدودیت های زیادی در نحوه درمان موارد خاص شد، مانند صرفاً حرکت رو به جلوی دندان های عقب برای بستن فضای به جا مانده از کشیدن دندان.

مینی ایمپلنت به عنوان جاذب واکنش عمل خواهد کرد و نیروی ناخواسته را به استخوان اسکلتی منتقل خواهد کرد که همان “اصطلاح لنگر اسکلتی” می باشد. این ابزار، هرگونه حرکت ناخواسته دندان را خنثی خواهد کرد و نیرو را فقط در جایی که لازم است هدایت می کند. عملکرد آنها ایجاد یک لنگر یا تکیه گاه با ثبات است- یعنی یک نقطه ثابت که می توان چیزهای دیگر (یعنی دندان ها) را در اطراف آن حرکت داد.

حرکت دندان ها درون استخوان فک را با حرکت چوب درون شن ها مقایسه می کنند. با اعمال نیرو، شن ها از جلوی چوب به کناری حرکت می کنند و فضای پشت را پر می کند. “شن” در این مثال، شامل سلول های استخوانی و سلول های الیاف پریودنتال لیگامان است که دندان را به استخوان متصل می کنند. این بافت ها با اعمال نیرو توسط ابزارهای ارتودنسی، مانند سیم ها و الاستیک ها به آرامی کنار می روند و در پشت دندان ها دوباره خود را ترمیم و بازسازی می کنند.

دندان ها برای انجام کار خود به نیرویی نیاز دارند که از سوی یک نقطه ثابت برای فشار دادن اعمال می شود. به عنوان مثال، تصور کنید می خواهید چوب را در حالی که آزادانه در آب شناور هستید حرکت دهید: این کار چندان آسان نیست! اما اگر دو پای شما محکم درون شن ها قرار داشته باشند، می توانید این کار را انجام دهید.

به طور کلی ترجیح داده می شود از دندان ها به عنوان لنگر ارتودنسی استفاده شود. در صورت امکان، ارتودنتیست ها از دندان های عقب به عنوان لنگر استفاده می کنند، در حالی که می تواند در برخی موارد دارای اشکالاتی باشد. به عنوان مثال، ممکن است یک دندان زنده در نقطه ای که به تکیه گاه نیاز است، وجود نداشته باشد. همچنین، زمانی که نیروی بیشتری مورد نیاز باشد، گاهی اوقات اعمال این فشار ممکن است منجر به جابجایی ناخواسته دندان هایی شود که به عنوان لنگر استفاده می شوند، دندان هایی می توانند خودشان شروع به حرکت کنند و پیامدهای ناخوشایندی در پی داشته باشد. به همین دلیل ممکن است برای ایجاد تکیه گاه لازم، به هدگیر به عنوان راهکار دوم نیاز باشد، که به دلیل دست و پا گیر بودن آن نیز چندان مورد پسند نیست. در بسیاری از موارد، استفاده از TAD ها می تواند درمان را از آنها بی نیاز کند.

TAD ها می توانند نقش دو پا درون شن ها را ایفا کنند. این مینی ایمپلنت ها می توانند نیاز به استفاده از دندان ها را به عنوان لنگر را از بین ببرند، یا دندانی که در حال استفاده است را تثبیت کنند و با تکیه به آنها می توان نیرویی درست و به اندازه به دندان ها وارد کرد، بدون آنکه دندان های دیگر دچار جابجایی های ناخواسته شوند یا بیمار از داشتن آنها اذیت شود.

استفاده از TAD ها فواید دیگری نیز دارد: ممکن است زمان کلی درمان را کوتاه کند، نیاز به استفاده از الاستیک ها (بندهای لاستیکی) را از بین ببرد- و در برخی موارد، حتی برخی از جراحی های دهان را غیر ضروری کند. همچنین به ارتودنتیست ها اجازه می دهد موارد پیچیده ای را انجام دهند، که قبلاً ممکن بود درمان آنها بسیار دشوار باشد. این ابزار کوچک واقعا می تواند کارهای بزرگی انجام دهد!

مینی ایمپلنت در ارتودنسی

برای انتخاب سیستم مینی ایمپلنت در ارتودنسی چه عواملی را باید در نظر گرفت؟

• پیچ باید توسط دستگاه، و نه قالب گیری، ساخته شود تا از شکستگی آن حین جایگذاری جلوگیری شود.
• باید از آلیاژ تیتانیوم تصفیه نشده ساخته شده باشند. از مینی ایمپلنت های معمولی نباید استفاده شود زیرا آنها با استخوان جوش می خورند.
• باید پیچ سر خود باشند تا جایگذاری آنها نیازی به ایجاد حفره نداشته باشد.
• مینی ایمپلنت های مخروطی به شکل استوانه ای ترجیح داده می شوند زیرا پایداری اولیه بهتری (REF) دارند.
• باید دارای سیستم پیچ دو رشته ای باشد که در آن بدنه ایمپلنت، از عهده استخوان کورتیکال برای حداکثر درگیری بر می آید. این برای پایداری اولیه بهتر بسیار مهم است.
• مکانیزم قفل موقت در دسته ایمپلنت، برای محکم نگه داشتن ایمپلنت در جای خود، هنگام استفاده.
• موجود در اندازه های مختلف برای برآورده کردن نیازهای بالینی مختلف.
• حداقل 2/1 میلی متر عرض (REF)

مینی ایمپلنت در ارتودنسی

یک ابزار تکیه گاه موقت در ارتودنسی چگونه کار گذاشته می شود؟

کاشت مینی ایمپلنت در ارتودنسی یک فرایند ساده است که به دانش اولیه آناتومی و همچنین آموزش مناسب نیاز دارد.

• ابتدا ناحیه ای که قرار است مینی ایمپلنت در آن قرار گیرد با دقت انتخاب می شود. همیشه ریشه های دندان های مجاور، منتال فورامن و عصب زیر آلوئولار مد نظر قرار می گیرند.
• پس از استفاده از ژل بی حس کننده موضعی، در ناحیه کمی لیدوکائین تزریق می شود. ناحیه نباید بیش از حد بی حس شود زیرا در صورت برخورد پیچ ​​با ریشه دندان های مجاور، به احساس آنها نیاز داریم.
• در جایی که قرار است مینی ایمپلنت قرار گیرد، با یک اکسپلورر ظریف، یک علامت کوچک ایجاد می شود.
• پس از آماده شدن، مینی ایمپلنت با دسته مینی ایمپلنت محکم نگه داشته می شود.
• با قرار دادن سر مینی ایمپلنت عمود بر استخوانی که در آن علامت ایجاد شده است، کار شروع می شود و ایمپلنت به آرامی در جهت عقربه های ساعت وارد می شود تا مقداری از استخوان درگیر شود.
• هنگامی که نوک مینی ایمپلنت در استخوان درگیر شد، مینی ایمپلنت بیشتر به سمت اپیکال کج می شود و مینی ایمپلنت کاملاً درون استخوان قرار می گیرد و فقط سر آن بیرون خواهد ماند. این به درگیری بیشتر استخوان و به حداقل رساندن احتمال درگیری ریشه (REF) کمک خواهد کرد.
• با گرفتن عکس رادیوگرافی با اشعه ایکس ساده می توان مطمئن شد که مینی ایمپلنت به درستی قرار گرفته است.

مینی ایمپلنت در ارتودنسی

مزایای استفاده از مینی ایمپلنت / ابزار انکوریج موقت TAD در ارتودنسی چیست؟

• کنترل نقطه تکیه گاه در صورت نیاز.
• کوتاه شدن زمان درمان.
• هدایت نیروهای ارتودنسی در هر جهت مورد نیاز.
• فراهم آوردن ثبات بیشتر در موارد خاص.

بایدها و نبایدها

• محل مینی ایمپلنت برای انکوریج ارتودنسی باید با دقت انتخاب شود. به یک استخوان خوب با حداقل ضخامت 1 میلی متر (REF) و فاصله کافی برای حرکت دندان نیاز است.
• در صورت احساس مقاومت در استخوان، نباید ابزار لنگر موقت با زور جای گیرد، احتمالاً در نزدیکی یک ریشه قرار دارد! این ایمپلنت ها کوچک هستند و ممکن است بشکنند. این در تحقیقات مستند شده است که “تماس یا ریشه را می توان قبل از حفاری و با افزایش مشخص در مقاومت، و در هنگام قرار دادن مینی ایمپلنت با گشتاورهای بالاتر تشخیص داد”.
• سر مینی اسکرو نباید بیش از حد به بافت لثه سفت شود. سفت شدن بیش از حد باعث رشد لثه در بالای سر آن خواهد شد.

دلایل شکست مینی ایمپلنت ارتودنسی چیست؟

• کیفیت ضعیف استخوان
• بهداشت ضعیف دهان: تحقیقات نشان داده اند که بهداشت نامناسب دهان تأثیر قابل توجهی روی شکست مینی ایمپلنت دارد.
• قرارگیری اولیه نامناسب
• التهاب بافت نرم اطراف ابزار تکیه گاه موقت
• سن بیمار. مینی ایمپلنت هایی که در بیماران کم سن تر قرار می گیرند، خطر بیشتری برای شکست دارند.

مینی ایمپلنت در ارتودنسی

کاربردهای بالینی ابزارهای تکیه گاه موقت

در اینجا متداول ترین کاربردهای مینی ایمپلنت های ارتودنسی آورده شده اند:

درمان اپن بایت

حداقل دو مینی ایمپلنت 5/1 میلی متری روی دندان های خلفی قرار داده می شود. این به کاهش اپن بایت قدامی کمک خواهد کرد. گاهی اوقات قرار گیری 4 مینی ایمپلنت نیاز است. 2 مینی ایمپلنت در باکال و 2 مینی ایمپلنت در کام. در موارد شدید، با حرکت رو به بیرون دندان های مولر، ممکن است نیاز باشد که مینی ایمپلنت جابجا شود و در جای بالاتری قرار بگیرد.

مینی ایمپلنت در ارتودنسی

درمان آندربایت

با کشیدن دندان عقل فک پایین یا اولین دندان پرمولر می توان آندر بایت را درمان کرد. برای اصلاح آندر بایت، با قرار دادن 2 مینی ایمپلنت به صورت دیستال روی یونیت دندانی می توان دندان را به سمت دیستال حرکت داد.

مینی ایمپلنت در ارتودنسی

فرو بردن دندان درون حفره یا اینتروژن برای اصلاح دندان هایی که خیلی بیرون زده اند

یکی دیگر از کاربردهای مینی ایمپلنت های ارتودنسی، فرو بردن دندان هایی است که رویش زیادی داشته اند. استفاده از ابزارهای انکوریج موقت برای اینتروژن دندان های مولر، ممکن است با بریس های ناحیه ای کمک کننده باشد. قرار دادن دو مینی ایمپلنت توصیه می شود؛ در باکال 5/8 میلی متر طول و در کام 11 میلی متر، برای جبران ضخامت بافت کام.

مینی ایمپلنت در ارتودنسی

بستن فضای به جا مانده از دندان از دست رفته

از دست رفتن دندان ها، با درجات متفاوتی از تحلیل استخوان همراه است. این تحلیل رفتن استخوان، برای جایگزینی دندان از دست رفته با ایمپلنت دندان سنتی، چالشی را ایجاد می کند. جایگزین دیگر برای ایمپلنت دندانی، بستن فضا با بریس ها است، در صورتی که دندان کافی وجود داشته باشد. این تکنیک به استفاده از ابزار تکیه گاه موقت TAD ها برای هدایت نیرو به سمت دندان از دست رفته نیاز دارد. باید ریشه دندان متحرک به اندازه کافی قوی باشد “ریشه های مخروطی شکل دندان های مولر، در حرکت بدنه دندان ضعیف عمل می کنند”.

مینی ایمپلنت در ارتودنسی

صاف کردن دندان های مولر دوم و همچنین در صورت نیاز مولرهای سومی که به سمت مزیال کج شده اند.

با قرار دادن ابزار تکیه گاه موقت در سمت مزیال یا دیستال می توان دندان کج شده را صاف کرد.

الف. اگر مینی ایمپلنت در سمت مزیال قرار گیرد، یک سیستم کنتی لور یا یک طرفه نیاز است تا نیروی صاف کننده را مانند مورد زیر وارد کند.

مینی ایمپلنت در ارتودنسی

ب. اگر مینی ایمپلنت در سمت دیستال قرار گیرد، باید از یک پاور چین یا یک فنر بسته برای ایجاد نیروی صاف کننده استفاده شود.

مینی ایمپلنت در ارتودنسی

قرار دادن دندان های نیش نهفته در موقعیت مناسب به منظور جلوگیری از آسیب بیشتر به ریشه

دندان های نیش نهفته می توانند باعث تحلیل ریشه دندان های مجاور شوند. در صورت وجود چنین آسیبی، و در مراحل اولیه، حرکت دادن و دور کردن دندان نیش از دندان آسیب دیده برای جلوگیری از آسیب بیشتر بسیار مهم است. با قرار دادن TAD در قسمت دیستال دندان نیش و به اندازه کافی بالا برای جلوگیری از رویش بیشتر، این تکیه گاه اسکلتی خطر آسیب بیشتر به ریشه دندان های مجاور را تا حد زیادی کاهش خواهد داد.

مینی ایمپلنت در ارتودنسی

دریافت و نگهداری از مینی ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه ارتودنسی

مانند ایمپلنت های دندانی (که از دهه 1970 مورد استفاده قرار گرفته اند)، TAD ها ابزارهایی کوچک و پیچ مانند هستند که درون استخوان فک قرار می گیرند. با این حال، برخلاف ایمپلنت ها، آنها همیشه به یکپارچه شدن با خود استخوان نیاز ندارند: آنها را می توان تنها با نیروهای مکانیکی در جای خود ثابت کرد. بعلاوه، قرار دادن، و برداشتن آنها پس از اتمام درمان بسیار آسان تر است. چقدر راحت؟

قرار دادن و برداشتن مینی ایمپلنت های دندانی یک روش کم تهاجم و بدون درد است. پس از بی حس شدن ناحیه تحت درمان (با تزریق یا سایر درمان های بی حس کننده)، بیمار هنگام قرار دادن ابزار تنها فشار ملایمی را احساس می کند. کل فرآیند ممکن است فقط چند دقیقه طول بکشد. پس از آن، در صورت نیاز می توان از مسکن های بدون نسخه استفاده کرد- اما بسیاری از بیماران اصلاً مسکن نیاز ندارند. و بیرون آوردن آنها حتی ساده تر است. بنابراین اگر نگران این هستید که ممکن است یک روش دردناک باشد: آرام باشید! این فرایند بسیار کم استرس آورتر از چیزی است که فکرش را بکنید.

در طول مدتی که TAD ها در جای خود قرار دارند، به حداقل تعمیر و نگهداری نیاز خواهند داشت. به طور کلی، آنها باید دو بار در روز با یک مسواک نرم آغشته به محلول ضد میکروبی مسواک زده شوند. هنگامی که مینی ایمپلنت های قرار می گیرند، دستورالعمل های خاصی در مورد تعمیر و نگهداری آنها به بیمار ارائه می شوند.

همه بیماران ارتودنسی به TADS نیاز ندارند- اما برای افرادی که به آنها نیاز دارند، این یک گزینه درمانی است که مزایای واضحی را ارائه می دهد.